Además, tuve que enviarlo bajo un pseudónimo, escogí el nombre de uno de los personajes de mis series favoritas: Violet Harmon.
Hoy, he mirado la web y he visto que el mío no estaba entre los finalistas, así que sintiéndolo me toca subirlo ya aquí.
Espero que a vosotros sí os guste más que a los del jurado.
AS VOCES DE HOLDEN.
O meu nome é Holden. Sempre fun un rapaz algo tímido, sen moitos amigos e cunha gran paixón pola lectura e a música.
Cando tiña 16 anos os meus pais notaron que algo estaba a pasar comigo.
Non falaba cos meus amigos de sempre, as miñas notas baixaran, pasaba os días evitando á xente. Illábame, estaba cada vez máis irritable, durmía pouco…
Miña nai decidiu levarme a visitar ó meu médico, aínda que eu insistía en que non o necesitaba.
Unha vez na consulta miña nai contoulle o que lle preocupaba, eu limiteime a observar sen articular palabra. O Dr. Bioque quixo falar comigo a solas. Miña nai saíu da sala e un silencio incómodo paseouse polo ambiente. Mantíñame en silencio, agora coa mirada perdida. Non me atrevía a levantar a vista e enfrontarme ás preguntas que o Dr. Bioque querería facerme ou o que fose que ía decir. Quería escapar de alí.
“¿Que sentes? Fala, sen medo. Confia en min.”, escoitei á fin.
Respondín.
Nos últimos meses a miña vida cambiou moito, eu xa non son o rapaz de antes.
Érgome da cama sen entusiamo, sento no bordo por un tempo e escoito pasos polo meu corredor. “Quizás meus pais non marcharon a traballar aínda”, penso.
Saio na busca de alguén que poida estar a facer ese ruído. Non atopo nada. Penso que pode que alguén entrara no piso sen que nos percataramos, comprobo que a porta esté pechada. Todo correcto. Aínda escoito os pasos, esta vez na sala de estar. Volvo comprobar se hai alguén, nada. Así ata tres veces máis.
Diríxome ó cuarto de baño coa intención de tomar unha ducha, cando remato e voume vestir, escoito unha conversa entre duas persoas discutindo por problemas familiares. Trato de ignoralo e sigo vestíndome.
Á fin hora de almorzar, collo unha torrada e sabe a todo menos a manteiga e marmelada. Como se estivese comendo madeira. Noxento. Non podo rematar de comer.
Marcho ó instituto, unha tortura para min. Dende que empezara o curso uns rapaces decidiron meterse comigo porque din que son raro. “Sintoo, pero non podo cambiar”, penso mentres me insultan.
Sinto como se tivera un peso sobre a cabeza.Teño que sentar. Espero ata que pasa e sigo con toda a normalidade posible.
Clase de Lingua Galega, intento atender ó meu profesor, pero entre as conversas de alguén na miña cabeza e o, para min, moi molesto ruído que fai ó respirar a miña compañeira, non podo. Incluso penso en matala lentamente como din as voces.
A mañá transcorre sen incidentes aparentes.
Por fin hora de voltar á casa.
De camiño, un amigo acompáñame.
“Outra vez non”, susurro. Os rapaces veñen meterse comigo de novo. “Xa está o tolo a falar só?”. Rin. Patadas. Insultos. Comezo a correr e por fin marchan. O amigo que me acompañaba marchou tamén.
Entro na casa con fame e dispóñome a comer. Sinto algo no meu brazo, miro para inspecionar. Non hai nada. Isto non me permite comer con tranquilidade e acabo deixando a comida a medias.
Marcho á miña habitación. A casa cheira como se houbese un escape de gas. É estúpido, na miña casa todo é eléctrico.
Dispóñome a facer as tarefas de clase pero as letras deciden amontoarse e resúltame imposible.
Pasan as horas e eu non consigo facer nada. As voces repítenme que son un inútil.
Non podo máis. Xa son as nove, os meus pais chegan do traballo. Pregúntanme como me foi o día. “Ben”, respondo sen moito entusiasmo e esperando que saian da habitación o máis axiña posible.
Seguen as voces, eu só penso en facerme dano. Intento controlalo pero non podo.
Salto a cea, non estou de humor. Dígolle ós meus pais que estou canso e vou a intentar dormir. Que sorpresa, tampouco son capaz de conciliar o sono.
Fantaseo coa miña morte. As voces dinme formas de acabar coa miña vida, todas ó meu alcance. “Se queres felicidade, busca na morte”,din.
Por un anaco nada parece real, e como se estivese fora do meu corpo. Acabo quedando durmido.
Esperto á mañá seguinte e volta a empezar.
“Isto é un día na miña vida”, explícolle ó Dr. Bioque. Quedo como se me quitara un gran peso, por fin poidera compartir o que me pasaba con alguén.
O doctor mándame de especialista en especialista, pero eu non podo esperar para ser tratado. Durante ese tempo atento ata en dúas ocasións contra a miña vida, o que me leva a ser ingresado na área de psiquiatría do hospital. Tras uns meses alí, probando distintos medicamentos, podo saír se me comprometo a non deixar de tomar a medicación e vou ás consultas.
A miña nai agora preocúpase máis por min, aínda que dende que me diagnosticaron a esquizofrenia e déronme a Clorpromazina todo mellorou. Comezar as sesións co psicólogo axúdanme a aceptarme e cambiar de colexio permitiume poder empezar de novo. Non teño amigos aquí pero ninguén me insulta e os meus compañeiros contan conmigo para as actividades. As voces non aparecen con tanta frecuencia e ata podería dicir que teño ganas de vivir.
